Και έρχεται η στιγμή που κάτι εκεί έξω μου ζητάει να κοντοσταθώ..

Ξεκλέβω λίγο χρόνο και ψάχνω να σε βρω..

Όπως σε αναζητώ, αρχίζω να διακρίνω στο πρόσωπό σου ένα μικρό, αθώο, τόσο ξεχασμένο και μακρινό, αλλά συνάμα τόσο γνώριμο και κοντινό πλασματάκι..

Με κοιτάς βαθιά μέσα στα μάτια, δίχως φωνή, με ένα βλέμμα γεμάτο απορία, φόβο.. μα και με τη λάμψη της αγωνίας για φως..

Δείχνεις να μη ξέρεις το πώς, το πού και το γιατί που ακολουθεί..

Όχι μόνο για εσένα αλλά και για το καθετί δίπλα σου, γύρω σου..

Έτσι ακινητοποιημένο όπως είσαι αναζητάς βοήθεια.. μα όχι την οποιαδήποτε..

Από τον τρόπο που περιμένεις καταλαβαίνω ότι χρειάζεσαι και μπορείς να ανταποκριθείς μονάχα στη δική μου βοήθεια..

Εκεί μια γλυκιά αίσθηση νοσταλγίας με διαπερνά.. αλλά και επιθυμίας, δέσμευσης και αγάπης.. βαθιάς, ανεξάντλητης αγάπης..

Και όσο και αν με συγκινούν τα μάτια σου, που με κάνουν να σε νιώθω και από σένα πιο πολύ, θέλω με όλη μου την ψυχή, με όση δύναμη μου αφυπνίζεις, να σε πάρω στην αγκαλιά μου, να σε σφίξω με την καρδιά μου, να σε φροντίσω με όλη την αγάπη του κόσμου.. ξέρεις γιατί;

Τόσο καιρό σε είχα αμελήσει.. και όλος μου ο κόσμος είσαι εσύ..

Κείμενο: Μαρία Σμυρνάκη
Ψυχολόγος, Διδάκτωρ Επιστημών Αγωγής Πανεπιστημίου Κρήτης